Sunday Soundtrack

Και έφτασε η μέρα που σιχτιρίζεις την ενήλικη ζωή σου και πρέπει την επόμενη μέρα να αντικρίσεις, για άλλη μια φορά, αφεντικά που δε συμπαθείς ιδιαίτερα.

Σαν άλλος Rob Gordon στο High Fidelity, ένα Top 4 τραγουδιών για μια όσο το δυνατόν πιο ήρεμη σιχαμένη Κυριακή.

4.



3.



2.



1.

Παραδοσιακές Αξίες

Μια φορά κι έναν καιρό

...όταν η γάτα δε πήγαινε στο χορό

τα ποντίκια χορεύανε συρτάκι

και τα δόντια τους δε κόβανε τυράκι

...ο λύκος δεν είχε βαρυστομαχιάσει

το δάσος δεν ήταν σκοτεινό

και η κοκκινοσκουφίτσα δεν είχε για άγιο το Θεό

...τα γουρουνάκια γίνανε χοιρινό

στο τραπέζι το βραδινό

με τη μαμά να τα σουβλίζει 

για να μας καλοταίζει

...η Σταχτοπούτα έγινε πλαστική

κι απ' την πολλή τη σιλικόνη

δεν της έβγαινε το γοβάκι από το πόδι

...ο Πινόκιο αντί για ψέμματα

έβγαζε άναρθρες κραυγές.

Του είχε κοπεί η μιλιά

του την είχε πάρει η φάλαινα

Μια φορά κι έναν καιρό

τον εαυτό μου θα απαρνηθώ

να βγάλω φτερά σαν τον Ίκαρο

στα βαθιά να προσαράξω

μήπως και κάποιος με προσέξει

και ονομάσει αυτή τη γη 
δική μου περιοχή.

UNCHAIN MY BRAIN

Ok, έχω πάνω από ένα μήνα να γράψω στο blog. Δε ξερω αν θέλω να το κλείσω ή να το αφήσω ανοιχτό για να γράφω ό,τι μαλακία μου ρθει. Το blog ήταν η ευκαιρία μου να εκφράζομαι γραπτώς, αφού δεν μπορούσα να το κάνω με κανέναν αλλο τρόπο επαγγελματικά, πράγμα που νόμιζα ότι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. (my dream, my ass! I suck anyway.)

Αλλά και πάλι σκέφτομαι την επαφή με όλους εσάς (οκ, δεν έχω και κανένα τρομερό μεγάλο αριθμό αναγνωστών) και αυτομάτως το blog μου λείπει.

Αλλά τώρα που γράφω αυτες τις σειρές (πωωωω, πόσο λογοτέχνης αισθάνομαι!) αρχίζει και μου λείπει ήδη η διαδικασία ποσταρίσματος. Είμαι τρομερά αναποφάσιστο άτομο [αυτο το χρωστάω ακόμα στη λίστα "αρνητικών-θετικών χαρακτηριστικών" της amalthia(s)] και γενικότερα οι χρόνοι λειτουργίας μου δε συμβαδίζουν με τους χρόνους της (τετράγωνης) πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να είμαι σχεδόν συνεχώς σε delay. (τώρα που το σκέφτομαι, κι αυτό το χρωστάω)

Δε ξέρω πως να συνεχίσω αυτό το ποστ. Με κίνδυνο να υποπέσω σε ακατάσχετη φλυαρία περί εαυτού και αποφάσεων (ειμαι και φιλοσοφημένο άτομο, πως να το κάνουμε), το κόβω εδώ και μάλλον θα τα ξαναλέμε γιατί σιγά μη χάσω τέτοια ευκαιρία επίδειξης γνώσεων, γραφής και ταλέντου. Δεν ξέρω αν σας το χω πει, αλλά είμαι τρομερά ματαιόδοξο άτομο! C ya round!

SEX AND THE CITY: ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΡΑΧΤΗΣ ΓΙΑ ΑΝΔΡΕΣ!

Το Sex and the City είναι για τους άνδρες ό,τι είναι το ποδόσφαιρο για τις γυναίκες. Ακαταλαβίστικο και βαρετό! Αν, σύμφωνα με πολλούς θεωρητικούς των Μέσων, στα γυναικεία προγράμματα κατατάσσονται σαπουνόπερες, κοινωνικές/πρωινές εκπομπές και εκπομπές life-style/κουτσομπολιού και στα ανδρικά προγράμματα ντοκιμαντέρ, ειδήσεις, αθλητικές εκπομπές, εκπομπές έρευνας και talk-shows, τότε συμπεραίνουμε ότι το Sex and the City είναι ένα αμιγώς γυναικείο θέαμα, με στοιχεία σαπουνόπερας και life-style. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της «ουδετεροποίησης» των τηλεοπτικών προγραμμάτων με απώτερο σκοπό τη διεύρυνση του τηλεοπτικού κοινού, την υψηλότερη τηλεθέαση και άρα μεγαλύτερα διαφημιστικά έσοδα.

Χωρίς ωστόσο να είναι τίποτε δεσμευτικό, μπορεί το target group της σειράς να είναι οι λευκές γυναίκες μεταξύ 18 και 34, αλλά βάσει πολλών ερευνών παρατηρήθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά των ανδρών και των ατόμων διαφόρων εθνικοτήτων. Το παραπάνω γεγονός δείχνει την γενική της απήχηση και την πιθανή ταύτιση πολλών ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας με τις ίδιες ιστορίες των πρωταγωνιστριών

H τετραμελής παρέα της Carrie, της Miranda, της Samantha και της Charlotte «πρωτο-συναντήθηκε» στο γνωστό coffee shop το 1998 στο καλωδιακό κανάλι ΗΒΟ. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή μας δείχνει ότι το γυναικείο φύλο άρχισε να έχει λόγο στην τηλεόραση (κυρίως στην αμερικάνικη) από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, μετά τον αγώνα των φεμινιστικών κινημάτων. Η σειρά ορόσημο της γυναικείας τηλεοπτικής φιγούρας ήταν «Οι άγγελοι του Τσάρλι» που και μόνο απ τον τίτλο γίνεται κατανοητή η ελάχιστη γυναικεία ανεξαρτησία! Αρκετά χρόνια αργότερα, προπομπός του Sex and the City (SATC) θεωρείται η αμερικάνικη σειρά Ally McBeal του καναλιού Fox, η προβολή της οποίας άρχισε ένα χρόνο πριν το SATC και άνοιξε το δρόμο για τις σειρές βασισμένες στις ανεξάρτητες, δυναμικές, σέξι και ανύπαντρες γυναίκες.

Το Sex and the City ήταν μια καινοτομία γιατί έδωσε για πρώτη φορά μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στον τρόπο που μιλάνε οι γυναίκες μεταξύ τους, είτε για το σεξ, τους άνδρες, τη δουλειά είτε για την καθημερινή ζωή γενικότερα. Καμιά άλλη τηλεοπτική σειρά, μέχρι τότε, δεν άγγιξε τα παραπάνω θέματα με την ίδια ανοιχτή και ξεκάθαρη προσέγγιση. Απενοχοποίησε το σεξ και ιδιαίτερα τις γυναικείες συζητήσεις γύρω απ’ αυτό, πρόβαλλε τη γυναικεία φιλία και έφερε στο προσκήνιο πολλά κοινωνικά θέματα, στηριγμένα σ’ ένα εύστοχης ματιάς σενάριο γεμάτο χιούμορ. Ο καρκίνος του μαστού, η στειρότητα, η τεχνητή γονιμοποίηση, η απιστία, η ανθρώπινη απώλεια και οι ανύπαντρες μητέρες είναι μερικά μόνο θέματα τα οποία προβλήθηκαν με την παράλληλη ανατροπή των στερεοτύπων που τα συνόδευαν μέχρι εκείνη την εποχή. Επιπρόσθετα, στη σειρά δεν προβλήθηκε σκόπιμα το επαγγελματικό περιβάλλον των πρωταγωνιστριών σε μεγάλο βαθμό, όπως στη σειρά Ally McBeal, διότι για τους σεναριογράφους θεωρήθηκε ότι η γυναικεία επαγγελματική ανεξαρτησία είχε ήδη κατακτηθεί. 

Σημαντική μνεία μπορεί να γίνει επίσης για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι πρωταγωνίστριες. Οι σεναριογράφοι, Michael Patrick King, Jenny Bicks, Cindy Chupack, Darren Star, κ.α –με την ελευθερία που ενδεχομένως προσφέρει ένα καλωδιακό κανάλι σαν το ΗΒΟ- εισχώρησαν στα σενάρια απαγορευμένες λέξεις και φράσεις που κανονικά δεν θα επέτρεπε το ΕΣΡ των ΗΠΑ (FCC), π.χ “absofuckinlutely” και “fuck buddy”. Μεταξύ των άλλων, αυτές οι λέξεις και φράσεις της σειράς αλλά και άλλες, όπως “frenemy”, καθιερώθηκαν αμέσως στην καθημερινή ομιλία μεταξύ των γυναικών.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στο SATC προβλήθηκαν και στερεότυπα που αφορούν στην αναπαράσταση της γυναικείας φύσης. Η ανασφαλής γυναίκα που τρέχει πίσω απ τους άνδρες για λίγη προσοχή ήταν μια εικόνα που «έπαιζε» καθ’ όλη την προβολή της σειράς, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Παράλληλα, η εμμονή των τεσσάρων λευκών πρωταγωνιστριών με τη εικόνα τους και την κατανάλωση, με κυρίαρχη την Carrie που είχε ξοδέψει 40.000 δολάρια για τα αγαπημένα της παπούτσια, καθώς και η επιφανειακή προσέγγιση της πραγματικότητας από τις τέσσερις φίλες είναι καθαρά στερεότυπα της γυναικείας εικόνας προβαλλόμενα ισχυρά από τα Μέσα. Σχετικά με το θέμα, η Sarah Sepulchre, δημοσιογράφος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Λουβαίνης του Βελγίου, έχει γράψει : «Το SATC δεν κατάργησε τη χρήση των στερεοτύπων (ειδικότερα αυτά του φύλου), αλλά τα πολλαπλασίασε τόσο πολύ που μοιάζουν να διαφεύγουν από τη ηθικοπλαστική εντύπωση που βαραίνει κάποιες φορές τις σειρές».

Το SATC μπορεί να πρόβαλε στερεότυπα, είναι άλλωστε στη φύση των Μέσων, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έκανε τη διαφορά. Η μεταφεμινιστική γυναίκα είχε τέτοιο βήμα για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία των τηλεοπτικών δρώμενων. 

Το παραπάνω κείμενο είναι κείμενο-κράχτης για άνδρες! Κάνω μια εργασία που αφορά στο ανδρικό κοινό του SATC και ψάχνω άνδρες που να έχουν δει έστω και λίγο τη σειρά με σκοπό να συμπληρώσουν το ερωτηματολόγιο της έρευνας. Αν επίσης εσείς τα κορίτσια ξέρετε κάποιον που να έβλεπε τη σειρά θα βοηθούσατε πάρα πολύ. Αν είστε άνδρας και την έχετε δει ή αν είστε γυναίκα και ξέρετε καποιον που την έβλεπε μπορείτε να μου στείλετε μεηλ για να σας προωθήσω το ερωτηματολόγιο. 

I'm desperate and dateless!

Σκέφτομαι και γράφω: Όσα συνέβησαν τις δυο προηγούμενες εβδομάδες στην πραγματικότητα και στο μυαλό μου.

Πρόλογος 

Εχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ!
Στις δυο εβδομάδες που πέρασαν, έπαθα ράιτερζ μπλοκ και κρίση έμπνευσης ταυτόχρονα, μερικές φορές δεν ήξερα για ποιο από τα θέματα που μου ερχόντουσαν -ωσάν ουράνια επιφοίτηση- να πρωτογράψω!
Totally passive/aggressive dude!

Ο γκόμενος μου, η Αθηνά (λόγω μπακουροσύνης), μου είχε δώσει τη 1η και λίγη από τη 2η σεζόν του "How I met your mother". Στην αρχή ξενέρωνα με τον τύπο που θέλει συνέχεια να παντρευτεί [για όσους δεν ξέρουν από τη σειρά, οι πρωταγωνιστές είναι : ένα ζευγάρι-εξαρτημένοι ο ένας απ τον άλλον, ένας ορκισμένος εργένης (σαν τον Κωστόπουλο πριν τη Τζενούλα και πριν αρχίσει να μαγειρεύει μακαρονάδες στην Ελενίτσα), μια ανεξάρτητη γυναίκα και ο -εν λόγω- κολλημένος ρομαντικός που ψάχνει για νύφη στο κάθε στενό της Νέας Υόρκης. Ο τελευταίος διηγείται στα παιδιά του πως γνώρισε τη μάνα τους (γι αυτό και ο τίτλος) και όλοι μαζί κάνουν μια ωραία παρέα! A, και θεωρείται κωμωδία.] Μετά τη συνήθισα και τώρα δε βρίσκω την υπόλοιπη 2η σεζόν.

Εκτός του ότι αρχίζουν και κλείνουν τα τορεντσοσάιτ ένα-ένα, miniova, gamato και σήμερα το Blue White δεν ανοίγει καθόλου (!), η 2η σεζόν θεωρείται πλέον παλιά και δεν υπάρχουν seeds η leechers (δε ξέρω ποιο απ τα δυο προκαλεί έλλειψη but you get the point!) Εν τω μεταξύ, χτες το βράδυ είχα άλλη μια από τις τρομερές μου επιφοιτήσεις: κατάλαβα ότι ο άντρας του ζευγαριού, ο Μαρσαλ, έπαιζε και στο θρυλικό πλέον "Freaks and geeks"! Ήταν ο τύπος που έπαιζε ντραμς και ειχε κόλλημα με τον Πιτ Ταουνσεντ! (νομίζω!) Σημειωτέον, σ' αυτή τη σειρά άρχισε την καριέρα του ο James Franco! (σιελόρροια και πάω παρακάτω γιατί κούρασα!)

Κυρίως Θέμα

Τζούλια και βίντεο: 
Ψιλοκακή επίδοση κατα τη γνώμη μου! Της έλλειπε το πάθος, πηδούσε σα δημόσιος υπάλληλος! Αν ήταν τόσο επαγγελματικά στημένη η κλάψα της όπως και το βίντεο she would've pulled a Paris Hilton!

Νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης:
Το να προσπαθείς να ισορροπήσεις την οικονομική κατάσταση της χώρας μόνο με μείωση μισθών και αύξηση του Φ.Π.Α, χωρίς να είμαι ειδικός, δεν ακούγεται πολλά υποσχόμενο. Τα υπόλοιπα μέτρα που πήγαν? Ρητορική ερώτηση!

Πάντως, ήθελα να 'ξερα ποιοι είναι αυτοί που είναι πρόθυμοι να "θυσιάσουν" το μισθό ή τη σύνταξή τους "για το καλό του τόπου"! Βρέθηκαν δυο-τρία άτομα, και αν, (συνταξιούχοι σε ηλικία, βλ. τον Ζορό-Ψωμιάδη) ακόμα κολλημένα στην εποχή του Ανδρέα και η επικοινωνιακή ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ μας τους έχει φορέσει κολάρο!

Περιοδικό Focus:
Μερικοί Έλληνες πολιτικοί (κι όχι μόνο) φαίνεται πως μπέρδεψαν την απόλυτη εξάρτηση και συμπνοια των ελληνικών Μέσων και της πολιτικής με τη γερμανική πραγματικότητα. Άλλο περιοδικό και επιλογή αρχισυντάκτη και άλλο πολιτική.

Συμπέρασμα:

Έφτιαξα το πιο νόστιμο, ζουμερό και πανεύκολο κέικ σοκολάτας! [Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά! Έβλεπα το 10-1 (ή τους ΚαμεροΧαριτάτους) και σημείωνα τη συνταγή από την Αργυρώ, αλλά δε την πρόλαβα ολόκληρη! Έγινα μια χαρωπή νοικοκυρά που έχει στενή επαφή με τον κόσμο που "μπαίνει" στο σπίτι της και πήρα τηλέφωνο στο κανάλι για να συμπληρώσω τα κενά! Ευτυχώς μ' ενημέρωσαν πως η συνταγή θα ανεβαινε στο site μετα τη μία!] Η συνταγή και το βιντεο! Αν θέλετε κάτι γλυκό και εύκολο αξίζει τον κόπο, είναι γρήγορο και πάμφθηνο!

Επίσης, τα "Κοριτσια για σπίτι" ειναι σαν τις Sugababes. Η σύνθεση δεν μένει ποτέ ίδια.


Τις επόμενες ροχάλες μετά το παριζάκι-μυξοχλαπάτσα, προβλέπω να μαζεύει το Dirollo.


Ακόμη, δε θα μπορούσα να πάρω μέρος στο διαγωνισμό "Playmate of the year" και να θελα. Έχω ξεπεράσει τα 25! (25= όριο ηλικίας)


Εν κατακλείδι, μια βραδιά που δε μ' έπαιρνε ο ύπνος έπεσα πάνω σε b movie (ή καλύτερα z movie που λέμε και με την αδερφή μου) με τον Ρίτσαρντ Γκρέκο! Έφερνε σε αποτυχημένο έγκλημα στο Οριεντ Εξπρες. Ω ναι! Η δράση εκτυλισσόταν πάνω σε τραίνο, μόνο που είχαν ξεχάσει να προσθέσουν τον ήχο κίνησης του τραίνου πάνω στις ράγες και μέσα στα βαγόνια -πέρα από τις συζητήσεις των πρωταγωνιστών- επικρατούσε η ηρεμία της Διονυσίου Αεροπαγίτου! Αναπόλησα τις μέρες του Μπουκερ και τότε που ο Γκρεκο είχε έρθει καλεσμένος στο Μπραβο καβάλα σε μια μηχανή! Και επιτέλους με πήρε ο ύπνος!

[(Πολλές παρενθέσεις και αγκύλες!) ooooops!]

Εμπειρίες χθεσινοβραδινού πιώματος

Αποφασίσαμε λοιπόν χτες με παρέα του μεταπτυχιακού που κάνω (ναι πάω ακόμα σκολείο) να βγούμε. Οκ σιγά το σπουδαίο! Αλλά έλα που περιμέναμε δυο χρόνια για να κανονίσουμε κοινή έξοδο που να μην αφορά ομιλίες της Judith Butler και εγκαίνια εκθέσεων του ΕΜΣΤ, στα οποία πάντα μας προσκαλεί η Εβίτα (fellow student) που είναι στις δημόσιες σχέσεις του Μουσείου.

Πριν από την έξοδο είχα συνάντηση με την ομάδα για να τελειώσουμε μια εργασία πάνω στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Σημειωτέον, σύμφωνα με τα χαρτιά μου και με τις οδηγίες της Ε.Ε το 20% της κατανάλωσης ενέργειας της Ελλάδας(και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 2010 θα έπρεπε να προερχόταν από τις ΑΠΕ, σύμφωνα όμως με τον πρόεδρο του Κ.Α.Π.Ε (Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) η Ελλάδα έφτασε το 12% αλλά ευελπιστεί να φτάσει το 20% το 2020! Η γραφειοκρατία και η ΔΕΗ σαμποτάρουν την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών, τα κοινοτικά κονδύλια δεν απορροφώνται εκεί που θα έπρεπε (τι έκπληξη!) και η ενημέρωση για τους πολίτες είναι ανεπαρκής. (Οκ enough lecturing)

Όπως έλεγα, κανονίσαμε έξοδο μετά την εργασία. Κανένας απ την ομάδα της εργασίας δε θα ερχόταν, οπότε ταξίδευα μόνη. Είχαμε ραντεβού στην Πλάκα, στο Βρεττό. Κατέβαινα από το Μετρό του Χαλανδρίου με προορισμό του Μοναστηρακίου. Έλα όμως που είχα χάσει τον προσανατολισμό μου και δεν ήμουν σίγουρη για το που πηγαίνω! Οπότε παίρνοντας την ανηφόρα για Πλάκα χρειαζόμουν οδηγίες. Φαουλ Νο1 : Μέσα στο σκοτάδι τα μόνα άτομα που βλέπω είναι μέσα σ' ένα αυτοκίνητο να μιλάνε, προφανώς ζευγάρι. Εγώ πάλι ως γνήσια stalker και μπανιστιρντζού τους χτυπάω το παράθυρο. Η γυναίκα ψιλο-τρομαγμένη κατεβάζει το παράθυρο για να δει τι θέλω. Τη ρωτάω αν πάω καλά για την πλατεία της Πλάκας, μου λέει ναι, της ζητάω συγγνώμη που την τρόμαξα και μου λέει δε πειράζει εντελώς απορημένη (Yep, I have that affect on people)

Αφού κινητοποίησα σχεδόν όλη την πλατεία για οδηγίες, τους περιπτεράδες, τη ρεσεψιονιστ του Ζυγού και περαστικούς, βρίσκω το μαγαζί στο οποίο δεν είχα ξαναπάει αλλά ούτε και προσέξει ποτέ γιατί είναι πολύ μικρό! (By the way ωραίο μπαράκι-ποτοπωλείο. Τέλεια διακόσμηση με τα πολύχρωμα μπουκάλια λικέρ στον τοίχο και το καλύτερο: είχε χαμηλά σκαμπώ για μένα που δε πολύ-φτάνω τα ψηλά! Είχα και τραυματική εμπειρία μ' ένα από δαύτα παλιά όταν παραλίγο να πέσω! Από τότε αν είναι να σκαρφαλώσω σε ένα ψηλό σκαμπώ πρέπει κάποιος άλλος να το κρατάει για μην πέσει!)

Η παρέα έπινε green apple. Δοκίμασα το κοκτειλ, μου άρεσε, το παρήγγειλα. Πολύ δροσερό και νόστιμο (δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται το νόστιμο για κοκτειλ, αλλά εγώ που είμαι εθισμένη στο φαγητό το κοτσάρω ευχαρίστως!) Επίσης, χτες με είχε πιάσει και μια συχνουρία, δε ξέρω γιατί. Οπότε σηκώνομαι να πάω τουαλέτα (a little bit tipsy with only one drink, what a geek!) και ήταν μπροστά από την πόρτα ο μπαρτεντερ που μου λέει χαμογελώντας "δεν μπορείς να πας μέσα, είναι άλλος". Το πήρα στην πλάκα (μιας και στην Πλάκα, lame I know!) και του απαντάω "πρέπει να μπω, εκτός και αν θες να τα κάνω εδώ μπροστά". 'Όχι", μου λέει γελώντας και μπαίνω! Φαουλ Νο. 2: Ανοίγω την πόρτα της τουαλέτας και ήταν όντως κάποιος μέσα! Ένας τύπος μόλις είχε τελειώσει και κούμπωνε το παντελόνι του! Oooops! Πάλι ζήτησα συγγνώμη και μου είπε "δεν πειράζει" πολύ ευγενικά! Όταν βγήκα από το wc ήθελα απεγνωσμένα να το μοιραστώ με τα παιδιά, αλλά ο τύπος καθόταν ακριβώς απέναντι και δεν ήθελα να τον ντροπιάσω πάλι! Πάντως αυτό με κάποιον μέσα στη τουαλέτα ήδη κι εγώ να ανοίγω την πόρτα μου έχει ξανασυμβεί και τώρα που το σκέφτομαι μου έχει συμβεί να μου το κάνει κάποιος άλλος αλλά ευτυχώς πρόλαβα κι έκλεισα την πόρτα στα μούτρα!

Μέχρι να γυρίσω σπίτι δε συνέβη κάτι άλλο, όλα ήρεμα εκτός από το κοντερ του ταξιτζή! Κλασικά πράγματα!

O.M.G S.A.G.Α.P.O

Μια βδομάδα αργότερα (more or less), κι ενώ οι ακρίδες αφανίζουν και την τελευταία ίντσα ζωής της ελληνικής πολιτιστικής βιοτεχνίας, όλα πέρασαν μα δεν ακούμπησαν.

Ναι, μπορεί η Βασίλισσα να έπεσε έπεσε απ το θρόνο. Ναι, μπορεί να ήρθε η Δευτέρα Παρουσία. Κανείς όμως δεν υπολόγισε αυτή τη σκιερή μορφή να ξεπροβάλλει μέσα απ την ομίχλη. Ο ιπτάμενος και τζέντελμαν χρησιμοποιεί το ελικόπτερό του, για να σώσει τον πλανήτη από κάθε είδους καταποντισμού και αφανισμού του ελληνικού πολιτισμού με πιστό πάντα σύμμαχο τον σύντροφο και βοηθό Πουφ.

Η Ύδρα και τα καλοκαίρια ξαναπαίρνουν ζωή, η Bonnie Tyler βρίσκει όαση καταμεσής της Σαχάρας και ο Ian Gillan επιτέλους βρίσκει την πυξίδα του. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να ανασάνουμε μ' ένα μεγάλο (Π)ΟΥΦ ανακούφισης! Ευχαριστούμε Μιχάλη! Viva Sahara!

P.S Το Viva Sahara είναι μια μεγάλη επιτυχία (και international) του συγκροτήματος του Μιχάλη Ρακιντζή Scraptown, πριν ακολουθήσει solo καριέρα. To video του θυμίζει Depeche Mode, μόνο που δεν είμαι σίγουρη πιο ακριβώς τραγούδι των Depeche Mode μου θυμίζει! Καταραμένο Αλτσχάιμερ!