Αποφασίσαμε λοιπόν χτες με παρέα του μεταπτυχιακού που κάνω (ναι πάω ακόμα σκολείο) να βγούμε. Οκ σιγά το σπουδαίο! Αλλά έλα που περιμέναμε δυο χρόνια για να κανονίσουμε κοινή έξοδο που να μην αφορά ομιλίες της Judith Butler και εγκαίνια εκθέσεων του ΕΜΣΤ, στα οποία πάντα μας προσκαλεί η Εβίτα (fellow student) που είναι στις δημόσιες σχέσεις του Μουσείου.
Πριν από την έξοδο είχα συνάντηση με την ομάδα για να τελειώσουμε μια εργασία πάνω στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Σημειωτέον, σύμφωνα με τα χαρτιά μου και με τις οδηγίες της Ε.Ε το 20% της κατανάλωσης ενέργειας της Ελλάδας(και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 2010 θα έπρεπε να προερχόταν από τις ΑΠΕ, σύμφωνα όμως με τον πρόεδρο του Κ.Α.Π.Ε (Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) η Ελλάδα έφτασε το 12% αλλά ευελπιστεί να φτάσει το 20% το 2020! Η γραφειοκρατία και η ΔΕΗ σαμποτάρουν την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών, τα κοινοτικά κονδύλια δεν απορροφώνται εκεί που θα έπρεπε (τι έκπληξη!) και η ενημέρωση για τους πολίτες είναι ανεπαρκής. (Οκ enough lecturing)
Όπως έλεγα, κανονίσαμε έξοδο μετά την εργασία. Κανένας απ την ομάδα της εργασίας δε θα ερχόταν, οπότε ταξίδευα μόνη. Είχαμε ραντεβού στην Πλάκα, στο Βρεττό. Κατέβαινα από το Μετρό του Χαλανδρίου με προορισμό του Μοναστηρακίου. Έλα όμως που είχα χάσει τον προσανατολισμό μου και δεν ήμουν σίγουρη για το που πηγαίνω! Οπότε παίρνοντας την ανηφόρα για Πλάκα χρειαζόμουν οδηγίες. Φαουλ Νο1 : Μέσα στο σκοτάδι τα μόνα άτομα που βλέπω είναι μέσα σ' ένα αυτοκίνητο να μιλάνε, προφανώς ζευγάρι. Εγώ πάλι ως γνήσια stalker και μπανιστιρντζού τους χτυπάω το παράθυρο. Η γυναίκα ψιλο-τρομαγμένη κατεβάζει το παράθυρο για να δει τι θέλω. Τη ρωτάω αν πάω καλά για την πλατεία της Πλάκας, μου λέει ναι, της ζητάω συγγνώμη που την τρόμαξα και μου λέει δε πειράζει εντελώς απορημένη (Yep, I have that affect on people)
Αφού κινητοποίησα σχεδόν όλη την πλατεία για οδηγίες, τους περιπτεράδες, τη ρεσεψιονιστ του Ζυγού και περαστικούς, βρίσκω το μαγαζί στο οποίο δεν είχα ξαναπάει αλλά ούτε και προσέξει ποτέ γιατί είναι πολύ μικρό! (By the way ωραίο μπαράκι-ποτοπωλείο. Τέλεια διακόσμηση με τα πολύχρωμα μπουκάλια λικέρ στον τοίχο και το καλύτερο: είχε χαμηλά σκαμπώ για μένα που δε πολύ-φτάνω τα ψηλά! Είχα και τραυματική εμπειρία μ' ένα από δαύτα παλιά όταν παραλίγο να πέσω! Από τότε αν είναι να σκαρφαλώσω σε ένα ψηλό σκαμπώ πρέπει κάποιος άλλος να το κρατάει για μην πέσει!)
Η παρέα έπινε green apple. Δοκίμασα το κοκτειλ, μου άρεσε, το παρήγγειλα. Πολύ δροσερό και νόστιμο (δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται το νόστιμο για κοκτειλ, αλλά εγώ που είμαι εθισμένη στο φαγητό το κοτσάρω ευχαρίστως!) Επίσης, χτες με είχε πιάσει και μια συχνουρία, δε ξέρω γιατί. Οπότε σηκώνομαι να πάω τουαλέτα (a little bit tipsy with only one drink, what a geek!) και ήταν μπροστά από την πόρτα ο μπαρτεντερ που μου λέει χαμογελώντας "δεν μπορείς να πας μέσα, είναι άλλος". Το πήρα στην πλάκα (μιας και στην Πλάκα, lame I know!) και του απαντάω "πρέπει να μπω, εκτός και αν θες να τα κάνω εδώ μπροστά". 'Όχι", μου λέει γελώντας και μπαίνω! Φαουλ Νο. 2: Ανοίγω την πόρτα της τουαλέτας και ήταν όντως κάποιος μέσα! Ένας τύπος μόλις είχε τελειώσει και κούμπωνε το παντελόνι του! Oooops! Πάλι ζήτησα συγγνώμη και μου είπε "δεν πειράζει" πολύ ευγενικά! Όταν βγήκα από το wc ήθελα απεγνωσμένα να το μοιραστώ με τα παιδιά, αλλά ο τύπος καθόταν ακριβώς απέναντι και δεν ήθελα να τον ντροπιάσω πάλι! Πάντως αυτό με κάποιον μέσα στη τουαλέτα ήδη κι εγώ να ανοίγω την πόρτα μου έχει ξανασυμβεί και τώρα που το σκέφτομαι μου έχει συμβεί να μου το κάνει κάποιος άλλος αλλά ευτυχώς πρόλαβα κι έκλεισα την πόρτα στα μούτρα!
Μέχρι να γυρίσω σπίτι δε συνέβη κάτι άλλο, όλα ήρεμα εκτός από το κοντερ του ταξιτζή! Κλασικά πράγματα!
