Η Πανεπιστημίου.
(έτσι όπως μου αρέσει!)
...
...
...
...
31/10/09
27/10/09
ΡΕΠΕΡΑΖΖΖ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ
"Συντροφιά με την Σάντρα στην Αθήνα".
Η ΕΤ1 εμπνέεται από την πληθωρική παρουσία της εν λόγω καλλιτέχνιδος και τη βγάζει για κατούρημα στο κέντρο της Αθήνας του 1987, που θα μπορούσσε κάλλιστα να θεωρηθεί και 1978!
Η Σάντρα πάντα ναζιάρα και με μάτια πλάνα καθηλώνει τους περαστικούς και πέφτει πάνω στις σιδεριές με περισσή ευκολία, τυφλωμένη από την επίδραση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος των σκοροφαγωμένων παγκακίων της πλατείας Κοραή!
Και ξάφνου στο 3' και κάτι ψιλά εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός (Θεός, Θεός) ο κιθαρίστας για να σώσει την κατάσταση και να ξαναδώσει τα φώτα στους Έλληνες, αλλά και στη Σάντρα για να σταματήσει επιτέλους να τσακίζεται στα σίδερα.
Γουέλκαμ του Αθενζ, γουέλκαμ του Γκρις!
22/10/09
THAT WAS IT
Τέρμα τα δίφραγκα. Κυριολεκτικά κιόλας! Η βίζα μου έληξε, η Miss Piggy παραείχε υπερβολικές απαιτήσεις, ο Brandon αμφιταλατευόταν μεταξύ του "sober" και του αλκοολικού εαυτού του, τα μαλλιά μου έπιασαν ψαλίδα στην porsche του Dylan και η Amanda με έδιωξε απο του Melrose.
Πόσα πράγματα πρέπει να ζήσει κανείς στην άπονη και ψυχρή ξενιτιά για να εκτιμήσει την "πατρίδα τη γλυκιά". Πόσες "Διασπορές" να δει στην ΕΤ3?
Γύρισα και είμαι εδώ για τα καλά.
Θα ήθελα ωστόσο να μοιραστώ μαζί σας κάποια από τα πράγματα που μου κρατούσαν συντροφιά, στο κρύο μου δωμάτιο του Bel Age:
Η καλύτερη παρωδία του Hell's Kitchen.( O Gordon Ramsay είναι από τις μεγαλύτερες αγάπες μου!)
...
Όσο και να με ταλαιπωρήσει, εγώ πάντα θα την αγαπάω!
[Να προσθέσω εδώ ότι o Christopher Reeve ήταν ο παιδικός μου ήρωας ως Superman. Είχα τη συνήθεια να κουμπώνω το πρώτο κουμπί των πουκαμίσων μου (δε μου αρέσει αυτός ο πληθυντικός, αλλά...), να μην περνάω μέσα τα χέρια στα μανίκια και να κάνω ότι πετάω!]
...
Κατά τη γνωμη μου, από τις πιο υποτιμημένες καλλιτεχνικές προσωπικότητες. O Robert Palmer πεθανε στις 26/9 του 2003 και σχεδόν κανείς δεν το πήρε είδηση. Κρίμα.
...
"Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."
Από την "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου.
LOG-OUT...
Πόσα πράγματα πρέπει να ζήσει κανείς στην άπονη και ψυχρή ξενιτιά για να εκτιμήσει την "πατρίδα τη γλυκιά". Πόσες "Διασπορές" να δει στην ΕΤ3?
Γύρισα και είμαι εδώ για τα καλά.
Θα ήθελα ωστόσο να μοιραστώ μαζί σας κάποια από τα πράγματα που μου κρατούσαν συντροφιά, στο κρύο μου δωμάτιο του Bel Age:
Η καλύτερη παρωδία του Hell's Kitchen.( O Gordon Ramsay είναι από τις μεγαλύτερες αγάπες μου!)
...
Όσο και να με ταλαιπωρήσει, εγώ πάντα θα την αγαπάω!
[Να προσθέσω εδώ ότι o Christopher Reeve ήταν ο παιδικός μου ήρωας ως Superman. Είχα τη συνήθεια να κουμπώνω το πρώτο κουμπί των πουκαμίσων μου (δε μου αρέσει αυτός ο πληθυντικός, αλλά...), να μην περνάω μέσα τα χέρια στα μανίκια και να κάνω ότι πετάω!]
...
Κατά τη γνωμη μου, από τις πιο υποτιμημένες καλλιτεχνικές προσωπικότητες. O Robert Palmer πεθανε στις 26/9 του 2003 και σχεδόν κανείς δεν το πήρε είδηση. Κρίμα.
...
"Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."
Από την "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου.
LOG-OUT...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)