Τις τελευταίες μέρες βλέπω ασταμάτητα τα καινούρια επεισόδια του Nip/Tuck της υποτιθέμενης 7ης σεζόν, 6ης, whateva. Γενικότερα, βλέπω ασταμάτητα ό,τι μπορεί να απασχολήσει το μυαλό μου. Επειδή είμαι συχνά απασχολημένη με βιβλία και διαβάσματα (επαγγελματίας φοιτήτρια γαρ), προτιμώ να ξεκουράζομαι με εικόνες παρά με βιβλία, με εξαίρεση τον "Υπνοβάτη" της Μαργαρίτας Καραπάνου.
Βλέποντας τον Sean να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που έπεσε πάνω στον Christian (άλλος ένας λόγος που μ αρέσει η σειρά!) και τον Christian να είναι απλώς ο Christian, ανατράπηκε η θεώρηση που είχα για τη σχέση και τη ζωή αυτών των δυο χαρακτήρων παλιότερα. Τότε αναρωτιόμουν πως αυτοί οι δυο άνθρωποι μπορούν να εξαπατούν τον εαυτό τους και τον παραγκωνίζουν, για να γεμίσουν το κενό τους με τη σκιά του άλλου, χωρίς να κάνουν κάτι για να αλλάξουν. Τώρα βλέπω πως μεγαλώνοντας και μπαίνοντας σε μια ψυχολογία "κοινωνίας" δε είναι και διόλου απίθανο να συμβεί στον καθένα, με διαφορετικά μέτρα και σταθμά κάθε φορά βέβαια. Η αλήθεια και η διαύγεια γι αυτούς είναι κάτι που έρχεται τυχαία, μετά από έναν απίστευτο οργασμό από self-hanging ας πούμε, αλλά ποτέ δεν είναι μόνιμη (είναι και η άτιμη η δράση στη μέση!).
Εστιάζοντας ξανά το φακό σε μένα, αρχίζω και συνειδητοποιώ αλήθειες που για πολύ καιρό δεν ήθελα να δω. Εθελοτυφλούσα (όπως πολύ συχνά αναφέρει στις Χριστοφορικές του σειρές ο Παπακαλιάτης) ή Ι was totally fuckin clueless! Πολλές φορές νιώθω σαν τη σκιά του εαυτού μου, μέσα στο μυαλό μου όλα είναι καθαρά, αλλά όταν συναναστρέφομαι με κόσμο αλλάζω λίγο. Παίρνω τη μορφή του Sean απέναντι στον Christian, I'm not exactly me. Από ανασφάλεια, αγωνία για να με δεχτούν οι άλλοι, χαμηλή αυτοεκτίμηση δε ξέρω (Ίσως εδώ θα έπρεπε να βλέπω περισσότερο House!I LOVE HUGH LAURIE!) But that's something I'm workin on.
Αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι ότι κοιτάζοντας πίσω και όταν λέω πίσω εννοώ πολύ πίσω προεφηβικά και βάλε, αυτά που ήθελα ή ονειρευόμουν δεν ήρθαν όπως τα ήθελα ή όπως τα προσπάθησα να γίνουν. Τα Χριστούγεννα είχα πάει στο πατρικό μου για τις γιορτές και εκεί το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία μου του δημοτικού. Χαμογελούσα αμέριμνα φορώντας blue overalls (απ τα λίγα άξια κομμάτια της τότε γκαρνταρόμπας μου, my mum has no style at all) και για μια στιγμή ένιωσα συμπόνοια για το παιδί της φωτογραφίας που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε άγνωστο. Όσο self-pity μπορεί να ακούγεται αυτό, στενοχωρήθηκα πραγματικά ταξιδεύοντας με το flash-back και ερχόμενη αμέσως πίσω στο παρόν. Βούρκωσα και λίγο.
Όχι ότι είμαι δυστυχισμένη, αλλά νόμιζα πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Ότι κάποια πράγματα θα τα είχα καταφέρει και θα ήμουν ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Ότι θα είχα καταφέρει να δουλεύω σ' ένα περιβάλλον εμπνευσμένο, δημιουργικό που θα επέφερε αλλαγές προς το καλύτερο, με τον τρόπο του. Ότι δε θα ένιωθα τόση μοναξιά και ότι δε θα ένιωθα εξαρτημένη και μερικές φορές απεγνωσμένη για κάποιον να με καταλάβει.
Γι αυτό κάποιες φορές προτιμώ την ομοιοπαθητική με Nip/Tuck και τη σκοτεινή μουσική του.
P.S KnottyCatoula :(((((((
[Το τραγούδι (Chromatics-In the city) έκλεισε με καταπληκτικό τρόπο το τρίτο επεισόδιο της 6ης σεζόν].
P.S KnottyCatoula :(((((((
[Το τραγούδι (Chromatics-In the city) έκλεισε με καταπληκτικό τρόπο το τρίτο επεισόδιο της 6ης σεζόν].
