Τις τελευταίες μέρες βλέπω ασταμάτητα τα καινούρια επεισόδια του Nip/Tuck της υποτιθέμενης 7ης σεζόν, 6ης, whateva. Γενικότερα, βλέπω ασταμάτητα ό,τι μπορεί να απασχολήσει το μυαλό μου. Επειδή είμαι συχνά απασχολημένη με βιβλία και διαβάσματα (επαγγελματίας φοιτήτρια γαρ), προτιμώ να ξεκουράζομαι με εικόνες παρά με βιβλία, με εξαίρεση τον "Υπνοβάτη" της Μαργαρίτας Καραπάνου.
Βλέποντας τον Sean να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που έπεσε πάνω στον Christian (άλλος ένας λόγος που μ αρέσει η σειρά!) και τον Christian να είναι απλώς ο Christian, ανατράπηκε η θεώρηση που είχα για τη σχέση και τη ζωή αυτών των δυο χαρακτήρων παλιότερα. Τότε αναρωτιόμουν πως αυτοί οι δυο άνθρωποι μπορούν να εξαπατούν τον εαυτό τους και τον παραγκωνίζουν, για να γεμίσουν το κενό τους με τη σκιά του άλλου, χωρίς να κάνουν κάτι για να αλλάξουν. Τώρα βλέπω πως μεγαλώνοντας και μπαίνοντας σε μια ψυχολογία "κοινωνίας" δε είναι και διόλου απίθανο να συμβεί στον καθένα, με διαφορετικά μέτρα και σταθμά κάθε φορά βέβαια. Η αλήθεια και η διαύγεια γι αυτούς είναι κάτι που έρχεται τυχαία, μετά από έναν απίστευτο οργασμό από self-hanging ας πούμε, αλλά ποτέ δεν είναι μόνιμη (είναι και η άτιμη η δράση στη μέση!).
Εστιάζοντας ξανά το φακό σε μένα, αρχίζω και συνειδητοποιώ αλήθειες που για πολύ καιρό δεν ήθελα να δω. Εθελοτυφλούσα (όπως πολύ συχνά αναφέρει στις Χριστοφορικές του σειρές ο Παπακαλιάτης) ή Ι was totally fuckin clueless! Πολλές φορές νιώθω σαν τη σκιά του εαυτού μου, μέσα στο μυαλό μου όλα είναι καθαρά, αλλά όταν συναναστρέφομαι με κόσμο αλλάζω λίγο. Παίρνω τη μορφή του Sean απέναντι στον Christian, I'm not exactly me. Από ανασφάλεια, αγωνία για να με δεχτούν οι άλλοι, χαμηλή αυτοεκτίμηση δε ξέρω (Ίσως εδώ θα έπρεπε να βλέπω περισσότερο House!I LOVE HUGH LAURIE!) But that's something I'm workin on.
Αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι ότι κοιτάζοντας πίσω και όταν λέω πίσω εννοώ πολύ πίσω προεφηβικά και βάλε, αυτά που ήθελα ή ονειρευόμουν δεν ήρθαν όπως τα ήθελα ή όπως τα προσπάθησα να γίνουν. Τα Χριστούγεννα είχα πάει στο πατρικό μου για τις γιορτές και εκεί το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία μου του δημοτικού. Χαμογελούσα αμέριμνα φορώντας blue overalls (απ τα λίγα άξια κομμάτια της τότε γκαρνταρόμπας μου, my mum has no style at all) και για μια στιγμή ένιωσα συμπόνοια για το παιδί της φωτογραφίας που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε άγνωστο. Όσο self-pity μπορεί να ακούγεται αυτό, στενοχωρήθηκα πραγματικά ταξιδεύοντας με το flash-back και ερχόμενη αμέσως πίσω στο παρόν. Βούρκωσα και λίγο.
Όχι ότι είμαι δυστυχισμένη, αλλά νόμιζα πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Ότι κάποια πράγματα θα τα είχα καταφέρει και θα ήμουν ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Ότι θα είχα καταφέρει να δουλεύω σ' ένα περιβάλλον εμπνευσμένο, δημιουργικό που θα επέφερε αλλαγές προς το καλύτερο, με τον τρόπο του. Ότι δε θα ένιωθα τόση μοναξιά και ότι δε θα ένιωθα εξαρτημένη και μερικές φορές απεγνωσμένη για κάποιον να με καταλάβει.
Γι αυτό κάποιες φορές προτιμώ την ομοιοπαθητική με Nip/Tuck και τη σκοτεινή μουσική του.
P.S KnottyCatoula :(((((((
[Το τραγούδι (Chromatics-In the city) έκλεισε με καταπληκτικό τρόπο το τρίτο επεισόδιο της 6ης σεζόν].
P.S KnottyCatoula :(((((((
[Το τραγούδι (Chromatics-In the city) έκλεισε με καταπληκτικό τρόπο το τρίτο επεισόδιο της 6ης σεζόν].
13 σχόλια:
Κάποια πράγματα στην ζωή δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένουμε, μην ξεχνάς ότι ζεις και στην Ελλάδα. Επειδή όμως είσαι και φοιτήτρια δεν θα πρέπει να στενοχωριέσαι από τώρα γιατί έχεις ακόμα πάρα πολλά περιθώρια να αλλάξεις όλα αυτά που δεν σου αρέσουν.
Πολύ όμορφο το κομματάκι που παίζει από το youtube.
Το ξέρω, με βλέπω να μεταναστεύω στο τέλος!
Είμαι "επαγγελματίας φοιτήτρια", μεγαλύτερη από το κανονικό! Κάνω μεταπτυχιακό, είμαι αρκετά μεγάλη (ας πούμε ότι πλησιάζω πολύ τα πρώτα -αντα) γι αυτό μου τη δίνει τόσο πολύ!
Ευχαριστώ Ourbax, είσαι πολύ ευγενικός. :)
Ναι, το κομμάτι είναι απίστευτο!
Μπουρμπούλα θέλω να σου πω τόσα πολλά!! Θα φτιάξω ένα σχόλιο ίσα με ένα ποστ! Θα σου πω τη δικιά μου περίπτωση, λίγο πριν πιάσω τα 30, στα 28-29 μου, για κάποιο ανεξήγητο τότε λόγο, με έπιασε κρίση ταυτότητας: ποια είμαι, που πάω, γιατί δεν πραγματοποίησα τα εφηβικά μου όνειρα, γιατί έχω αυτούς τους φίλους που μου καταστρέφουν την ψυχολογία, γιατί δεν κατάφερα να έχω σταθερή δουλειά όπως άλλοι, γιατί σπούδασα κάτι που δεν μου αρέσει, γιατί ενώ είμαι άλλη παριστάνω μια άλλη για να είμαι αρεστή και αποδεκτή, γιατί εγώ δεν έχω μόνιμο και σοβαρό γκόμενο κλπ, κλπ. Τώρα πάω στα 34 και μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τι μου συνέβαινε τότε, πριν 4-5 χρόνια δηλαδή: πλησίαζα το ορόσημο των 30 και δεν προλάβαινα να πραγματοποιήσω όσα ήθελα από παλιά ή όσα ΝΟΜΙΖΑ ότι ήθελα, ψυχαναγκαστικές σκέψεις ότι στα 30 ακριβώς θα πρέπει να είναι όλα οργανωμένα, τακτοποιημένα, θα ξέρω επιτέλους τι θέλω, θα έχω οικονομική ανεξαρτησία, κατασταλλαγμένες ισορροπημένες σχέσεις με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Αυτή η ιστορία με τα 30 ειδικά για εμάς τις γυναίκες γίνεται ενοχή, βάρος και ρετσινιά. Στην ηλικία που είμαι τώρα η κοινωνία επιβάλλει να έχω σύζυγο, παιδιά, μόνιμη εργασία με ίκα (ποιός είναι αυτός ο ίκας?) , δάνειο στεγαστικό και πάει λέγοντας. Να μη σου πω πόσο ρατσιστικά και καχύποπτα με αντιμετωπίζουν εργοδότες και διάφοροι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, ειδικά στην κωλοεπαρχία που ζω. Τριανταφεύγα και ανύπαντρη: ή τσουλάρα θα είναι ή αγάμητη, ή θα ψάχνει για να τυλίξει γαμπρό, ή να την πάρω για υπάλληλο αλλά δεν την παίρνει η ηλικία και θα γκαστρωθεί μόλις καβαντζάρει τη δουλειά και θα της πληρώνω και επιδόματα. Οι γονείς και οι συγγενείς από την άλλη πιέζουν: άντε, η τάδε, ο τάδε όλοι «φτιάξαν σπίτια, οικογένεια, εσύ τι περιμένεις?»... Γενικά μια ζωή όλοι ζητάνε να είσαι κάτι που δεν είσαι, να ανταποκρίνεσαι σε στερεότυπα με τα οποία δεν συμφωνείς, να κάνεις πράγματα επειδή έτσι κάνουν «οι άλλοι» και το χειρότερο: οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά, ακόμα και αυτοί μας πιέζουν να είμαστε «κανονικοί» ή να πραγματοποιήσουν τα δικά τους απωθημένα μέσα από τη δική μας ζωή. Η ιστορία με εμένα είναι ότι με το που πάτησα τα 30 τελικά, άρχισα την «εκκαθάριση», πήραν δρόμο όλοι οι «καλοί μου φίλοι», οι πιεστικοί, «κανονικοί» και ιδιαίτερα επικριτικοί μου «φίλοι», κάνω όνειρα όχι μακροπρόθεσμα και θέτω στόχους μικρότερους όχι μεγαλεπίβολους γιατί συνειδητοποιήσα το εφήμερο και το γελοίον της ζωής, αποδέχτηκα ότι δεν έχω σταθερή δουλειά και συμβιβάστηκα με την κατάσταση χωρίς να σταματήσω να προσπαθώ για το καλύτερο, διατηρώ την ηρεμία και τη γαλήνη μου για να σκέφτομαι ψύχραιμα χωρίς να κουράζω το μυαλό μου με μαλακίες, μικροπρέπειες και εγωισμούς, σταμάτησα να καυγαδίζω με τους άλλους και απλά τους απωθώ μακριά μου, εμπιστεύομαι την εσωτερική φωνή και το ένστικτο που μου λέει τι να κάνω και που να πάω. Μπουρμπούλα είσαι (και είμαι) μέσα στο μπέρδεμα των αλλαγών!! Όλα θα φτιάξουν, ακόμα και χωρίς να προσπαθήσεις να μην τρελλαθείς, θα πάρουν τον δρόμο τους. Κι εγώ όταν κοιτάω φωτογραφίες κλαίω για την χαμένη αθωότητα, κλαίω γιατί η ιδέα που είχα τότε για τη ζωή ήταν αγνή και γεμάτη ελπίδα για το μέλλον.
Αυτά τα ολίγα!! Τι να πω τώρα για το Nip tuck? Είδα κι εγώ μέχρι το 10ο επεισόδιο με το οποίο κλείνει η 6η σεζόν και μένουν 12 επεισόδια από την 7η σεζόν να τελειώσει το σήριαλ. Το βαρέθηκα!! Έχασε το ενδιαφέρον και την αγωνία του..
Έκλεισα το λογαριασμό μου στον blogger και στο gmail γιατί ασχολούμουν περισσότερο από όσο θα ήθελα και με απορροφούσε ώρες που θα μπορούσα να είμαι πιο δημιουργική και αποτελεσματική στα χόμπυ μου, στα βιβλία μου, κλπ, κλπ. Δυστυχώς βαριέμαι γρήγορα και χάνω το ενδιαφέρον μου έτσι απότομα (ή μετά από σύντομη σκέψη) για πολλά πράγματα. Με το blog πάντως είχα ξαναμπεί στον πειρασμό να το δώσω δρόμο, αλλά είχα κρατηθεί την πρώτη φορά. Τελοσπάντων, δεν έγινε και τίποτα!!
(πολύ ωραία μουσική έβαλες πάλι)
Λοιπον αγαπητη μου: 1ον ακομη κ για μενα την ασχετη το τραγουδακι ειναι πολυ ωραιο.
2ον αυτη τη φαση την παιρναμε ολοι οσοι ειμαστε σ'ααυτην την ηλικια κ -συμφωνω με Knotty-ιδιαιτερα οι γυναικες.Αλλοι λιγο πιο βαρια κ αλλοι ελαφρυτερα.Το θεμα ειναι να μπορεσουμε να βγουμε απο αυτη τη λακουβα -ετσι το σκεφτομαι εγω-κ να κανουμε κατι στη ζωη μας, π μπορει να μν ηταν το ονειρο μας, αλλα θα μας βοηθησει να νιωσουμε δημιουργικοι,παραγωγικοι,απαραιτητοι σε καποιον.Πρεπει να καταλαβεις οτι εχεις πολλα να προσφερεις οπως κ ολοι μας π θελουμε να δημιουργησουμε κατι κ να απαλλαχτεις απο αυτη την ανασφαλεια κ το low esteem που νιωθεις!
Κ μν ξεχνας οτι καπου στο Βολο θα ειναι παντα η πρυξαρχιδω φιλη σου ετοιμη να σ'ακουσει!
Υ.Γ Μολις βρεις χρονο ξεκολλα απ'την χαζοαθηνα κ ανεβα προς τα πανω!
KnottyCatoula :
Έτσι είναι όπως τα λες! Πέφτουν ξεκαθαρίσματα στο μυαλό μου σιγα σιγα. Αρχίζω και βλεπω τα πράγματα πιο σφαιρικά, αλλά επειδή είμαι ακόμη σε μια μεταβατική περίοδο, τη μια πάω απ δω και την άλλη απο κει!
Το θέμα μου είναι να με αποδεχτώ γι αυτό που είμαι, να μη προσπαθω να γίνω κάποιος άλλος και να σταματήσω να αμφιβάλλω τόσο πολύ για τον εαυτό μου. Ειλικρινά το χω βαρεθεί. Θέλω να μάθω επιτέλους να ακούω την εσωτερική μου φωνή -όπως λες και συ- όπως έκανα όταν ήμουν μικρότερη, χωρίς να παρεμβαίνουν τύψεις και προκαταλήψεις. (κοιτα να δεις εκανα και ρίμα!) Και τότε τα πήγαινα πολύ καλύτερα.
Αν ένιωθες έτσι για το μπλογκ καλά έκανες και το κλεισες. Μεχρι να μου το πεις εσυ, όταν δε σε εβρισκα κατάλαβα ότι μάλλον το χες κλείσει σου έστειλα και μεηλ, αλλά μάλλον δε θα λειτουργεί. Πολύ στενοχωρήθηκα πάντως :((
Ευχαριστώ πολύ KnottyCatoula μου! Αυτα που μου είπες θα τα θυμάμαι και θα με βοηθάνε.
:)
Ναι, η μουσική είναι τέλεια! Εχει γίνει ο μοναδικός λόγος που μπαίνω στο χαζομπλογκ μου αυτες τις μέρες!
Μπουρμπούλα μια χαρά τα πας! Μην κοιτάς τι κάνουν και τι λένε οι άλλοι, χέσε τους άλλους! (-και εμένα)! Ε, καλά δεν θα στεναχωρηθούμε για το blog έχουμε το δικό σου, έρχομαι όποτε ανοίγω τον η/υ!! Και θα αφήνω ΤΕΡΑΣΤΙΑ σχόλια (-έκλεισα όλο το πακέτο: blogspot,gmail,picassa όλα) Αφήνω το blog σου με την ωραία μουσική ανοιχτό να μου κάνει παρέα όσο χαζεύω εδώ μέσα κι αυτό είναι μια όαση ποιότητας!
KnottyCatoula
:)))))))))))))))))
Lena:
Μπράβο Λενα, μετά τη Πέγκυ Ζήνα υπάρχει ελπίδα!
Ναι, το ξέρω ότι υπάρχει μια σπαζαρχίδω φίλη κάπου στο Βόλο!
(και σπαζαρχίδω και Βόλος, boy did I get lucky!)
Anyway, θενκ γιου Μις Χέλεν, είστε πολύ ευγενική!
:)))))))
Anna pio Volo? edw na er8eis sto vora! kai pou eisai pia? perimenw online nea!
Kissy kissy Μπουρμπουληθρουλα μ'!!! :)))
Ανώνυμε
Ναι, θα έρθω!
Γαλάτεια
Kissy kissy Madame!
:))))
σπέεεερα!
εγώ με το nip/tuck δεν ξεκουράζομαι, τελειώνει το επεισόδιο και βάζω άλλο, τελειώνει και το άλλο και βάζω άλλο ενα...To be continued! τώρα έχω την 6η σεζόν και δεν το ξεκινάω γιατί σε 1-2 βδομάδες θα το έχω τελειώσει και θα μου έχει φύγει η χαρά.
Άκου κάτι, δεν είσαι δυστυχισμένη όχι γιατί το λές αλλά γιατί δεν έχει ιδέα πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος.
Νομίζουμε πως όλα είναι κάπως μέχρι που συμβαίνει κάτι αντικειμενικά λυπηρό(αγχωτικό,καταστροφικό κλπ) και το αντέχουμε μονολογώντας "πόσο καλύτερα ήμουν πριν και κλαιγόμουν, τι μαλακισμένη που ήμουν" και μετά συμβαίνει κάτι ακόμα πιο λυπηρό και λέμε τα ίδια εννοώντας την αμέσως προηγούμενη λυπηρή κατάσταση.
(συμβαίνει στο ενδιάμεσο να ζούμε ωραίες καταστάσεις αλλά δεν τις παρατηρούμε σχεδόν ποτέ, τα καλά τα έχουμε δεδομένα).
Μεγαλοποιούμε σχεδόν πάντα τις καταστάσεις που δεν μας αρέσουν και όσοι είναι λίγο δραματικοί παραπάνω βιώνουν κάτι σε mini κατάθλιψη.
Έννοια σου..και εγώ με φανταζόμουν αλλιώς στα 25 μου..δεν πειράζει..μετέφερα την εικόνα αυτή για τα 33 μου!
Άν σε κούρασα βρίσε με...
Γεια σου amalthiaκι!
Σε καμιά περίπτωση δε θα σ' έβριζα! :)
Ναι, δεν είμαι δυστυχισμένη. Περνάω μια περίοδο όπου αρχίζω και καταλαβαίνω τι νιώθω και ακούω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Παραδέχομαι τα πράγματα όπως έχουν και δεν προσπαθώ να δω κάτι άλλο. Μέχρι τώρα ήμουν πολύ αυστηρή με μένα και δεν με άφηνα ή σκόπιμα δεν ήθελα να δω την αλήθεια κατάματα. Είναι και ο άτιμος ο Κρόνος στη μέση, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς!
Ευχαριστώ amalthiaκι, είσαι πολύ ευγενική!
:))
Δημοσίευση σχολίου