Το Sex and the City είναι για τους άνδρες ό,τι είναι το ποδόσφαιρο για τις γυναίκες. Ακαταλαβίστικο και βαρετό! Αν, σύμφωνα με πολλούς θεωρητικούς των Μέσων, στα γυναικεία προγράμματα κατατάσσονται σαπουνόπερες, κοινωνικές/πρωινές εκπομπές και εκπομπές life-style/κουτσομπολιού και στα ανδρικά προγράμματα ντοκιμαντέρ, ειδήσεις, αθλητικές εκπομπές, εκπομπές έρευνας και talk-shows, τότε συμπεραίνουμε ότι το Sex and the City είναι ένα αμιγώς γυναικείο θέαμα, με στοιχεία σαπουνόπερας και life-style. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της «ουδετεροποίησης» των τηλεοπτικών προγραμμάτων με απώτερο σκοπό τη διεύρυνση του τηλεοπτικού κοινού, την υψηλότερη τηλεθέαση και άρα μεγαλύτερα διαφημιστικά έσοδα.
Χωρίς ωστόσο να είναι τίποτε δεσμευτικό, μπορεί το target group της σειράς να είναι οι λευκές γυναίκες μεταξύ 18 και 34, αλλά βάσει πολλών ερευνών παρατηρήθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά των ανδρών και των ατόμων διαφόρων εθνικοτήτων. Το παραπάνω γεγονός δείχνει την γενική της απήχηση και την πιθανή ταύτιση πολλών ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας με τις ίδιες ιστορίες των πρωταγωνιστριών
H τετραμελής παρέα της Carrie, της Miranda, της Samantha και της Charlotte
Το Sex and the City ήταν μια καινοτομία γιατί έδωσε για πρώτη φορά μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στον τρόπο που μιλάνε οι γυναίκες μεταξύ τους, είτε για το σεξ, τους άνδρες, τη δουλειά είτε για την καθημερινή ζωή γενικότερα. Καμιά άλλη τηλεοπτική σειρά, μέχρι τότε, δεν άγγιξε τα παραπάνω θέματα με την ίδια ανοιχτή και ξεκάθαρη προσέγγιση. Απενοχοποίησε το σεξ και ιδιαίτερα τις γυναικείες συζητήσεις γύρω απ’ αυτό, πρόβαλλε τη γυναικεία φιλία και έφερε στο προσκήνιο πολλά κοινωνικά θέματα, στηριγμένα σ’ ένα εύστοχης ματιάς σενάριο γεμάτο χιούμορ. Ο καρκίνος του μαστού, η στειρότητα, η τεχνητή γονιμοποίηση, η απιστία, η ανθρώπινη απώλεια και οι ανύπαντρες μητέρες είναι μερικά μόνο θέματα τα οποία προβλήθηκαν με την παράλληλη ανατροπή των στερεοτύπων που τα συνόδευαν μέχρι εκείνη την εποχή. Επιπρόσθετα, στη σειρά δεν προβλήθηκε σκόπιμα το επαγγελματικό περιβάλλον των πρωταγωνιστριών σε μεγάλο βαθμό, όπως στη σειρά Ally McBeal, διότι για τους σεναριογράφους θεωρήθηκε ότι η γυναικεία επαγγελματική ανεξαρτησία είχε ήδη κατακτηθεί.
Σημαντική μνεία μπορεί να γίνει επίσης για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι πρωταγωνίστριες. Οι σεναριογράφοι, Michael Patrick King, Jenny Bicks, Cindy Chupack, Darren Star, κ.α –με την ελευθερία που ενδεχομένως προσφέρει ένα καλωδιακό κανάλι σαν το ΗΒΟ- εισχώρησαν στα σενάρια απαγορευμένες λέξεις και φράσεις που κανονικά δεν θα επέτρεπε το ΕΣΡ των ΗΠΑ (FCC), π.χ “absofuckinlutely” και “fuck buddy”. Μεταξύ των άλλων, αυτές οι λέξεις και φράσεις της σειράς αλλά και άλλες, όπως “frenemy”, καθιερώθηκαν αμέσως στην καθημερινή ομιλία μεταξύ των γυναικών.
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στο SATC προβλήθηκαν και στερεότυπα που αφορούν στην αναπαράσταση της γυναικείας φύσης. Η ανασφαλής γυναίκα που τρέχει πίσω απ τους άνδρες για λίγη προσοχή ήταν μια εικόνα που «έπαιζε» καθ’ όλη την προβολή της σειράς, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Παράλληλα, η εμμονή των τεσσάρων λευκών πρωταγωνιστριών με τη εικόνα τους και την κατανάλωση, με κυρίαρχη την Carrie που είχε ξοδέψει 40.000 δολάρια για τα αγαπημένα της παπούτσια, καθώς και η επιφανειακή προσέγγιση της πραγματικότητας από τις τέσσερις φίλες είναι καθαρά στερεότυπα της γυναικείας εικόνας προβαλλόμενα ισχυρά από τα Μέσα. Σχετικά με το θέμα, η Sarah Sepulchre, δημοσιογράφος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Λουβαίνης του Βελγίου, έχει γράψει : «Το SATC δεν κατάργησε τη χρήση των στερεοτύπων (ειδικότερα αυτά του φύλου), αλλά τα πολλαπλασίασε τόσο πολύ που μοιάζουν να διαφεύγουν από τη ηθικοπλαστική εντύπωση που βαραίνει κάποιες φορές τις σειρές».
I'm desperate and dateless!
