Ok, έχω πάνω από ένα μήνα να γράψω στο blog. Δε ξερω αν θέλω να το κλείσω ή να το αφήσω ανοιχτό για να γράφω ό,τι μαλακία μου ρθει. Το blog ήταν η ευκαιρία μου να εκφράζομαι γραπτώς, αφού δεν μπορούσα να το κάνω με κανέναν αλλο τρόπο επαγγελματικά, πράγμα που νόμιζα ότι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. (my dream, my ass! I suck anyway.)
Αλλά και πάλι σκέφτομαι την επαφή με όλους εσάς (οκ, δεν έχω και κανένα τρομερό μεγάλο αριθμό αναγνωστών) και αυτομάτως το blog μου λείπει.
Αλλά τώρα που γράφω αυτες τις σειρές (πωωωω, πόσο λογοτέχνης αισθάνομαι!) αρχίζει και μου λείπει ήδη η διαδικασία ποσταρίσματος. Είμαι τρομερά αναποφάσιστο άτομο [αυτο το χρωστάω ακόμα στη λίστα "αρνητικών-θετικών χαρακτηριστικών" της amalthia(s)] και γενικότερα οι χρόνοι λειτουργίας μου δε συμβαδίζουν με τους χρόνους της (τετράγωνης) πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να είμαι σχεδόν συνεχώς σε delay. (τώρα που το σκέφτομαι, κι αυτό το χρωστάω)
Δε ξέρω πως να συνεχίσω αυτό το ποστ. Με κίνδυνο να υποπέσω σε ακατάσχετη φλυαρία περί εαυτού και αποφάσεων (ειμαι και φιλοσοφημένο άτομο, πως να το κάνουμε), το κόβω εδώ και μάλλον θα τα ξαναλέμε γιατί σιγά μη χάσω τέτοια ευκαιρία επίδειξης γνώσεων, γραφής και ταλέντου. Δεν ξέρω αν σας το χω πει, αλλά είμαι τρομερά ματαιόδοξο άτομο! C ya round!
