1/6/09

"Μ' ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΤΑΩ..."

Η διαμονή - διάβασμα σε μια βιβλιοθήκη πανεπιστημίου είναι πάντα τόσο ευχάριστη και συναρπαστική!

Πέφτεις συνέχεια πάνω στους συνήθεις υπόπτους, ανταλλάσσεις βλέμματα απελπισίας με τους απέναντι, περιμένεις αιώνες για σειρά σε έναν -υπερσύγχρονο και χωρίς ιούς- υπολογιστή, για να τελειώσει η πολύβουη παρέα με τις "φωτό" από την εκδρομή στη Μύκονο μετά το Πάσχα και όταν τελικά βρίσκεις τα βιβλία που έψαχνες, τα ανοίγεις και δεν ήταν αυτά που χρειαζόσουν!

Η σιγή της βιβλιοθήκης μπορεί να είναι τόσο χαλαρωτική που να ξεχάσεις τα πάντα, ακόμη και να αφεθείς στο ενοχλητικό ψιθύρισμα των διπλανών ή να ξυπνήσεις απότομα από τον λήθαργο όταν πέφτουν μονομιάς τα βιβλία της αγχωμένης φοιτήτριας από το χέρι.

Και μετά το συνηθισμένο χάζι στα ρούχα, παπούτσια, και τσάντες των υπολοίπων, στη στρατηγική διαβάσματός τους (που μπορεί να διαφέρει από τη δική σου, γι' αυτό δες πως το κάνουν και διαβάζουν τόσο απορροφημένα και γρήγορα για να το κάνεις κι εσύ. Τι ψυχολογία του όχλου!).

Κοιτάζοντας τα αγόρια ένα-ένα να δεις ποιος είναι ο πιο ωραίος. Αυτός! Μέχρι που μιλάει δυνατά στο φίλο του, χάνεται η μαγεία και ξενερώνεις! Α, αυτός που διαβάζει σιωπηλός και συνεπαρμένος, ωσότου βάζει το χέρι του στη μύτη διακριτικά! Ιοοοου!!!

Oτιδήποτε δηλαδή για να περάσει η ώρα και να παραδώσεις στις 6 αυτή την εργασία που με τόσο κόπο και μόχθο δούλευες (δυο μέρες το πολύ!) , αφού δεν προλαβαίνεις να γυρίσεις σπίτι και να επιστρέψεις στο "campus" ! Και ενώ περιμένεις φαντάζεσαι πως θα είναι το λουκούλειο γεύμα που θα ετοιμάσεις στο τραπέζι σου. Μπριζόλα, πατάτες, σαλάτα, τυροκαυτερή, μπύρα και για επιδόρπιο βάφλα με παγωτό και μερέντα!

Τώρα που έγραψα αυτή την τελευταία φράση στον υπολογιστή της βιβλιοθήκης που απασχολώ εδώ και μια ώρα και που περιμένει σα μπάστακας η αγχωμένη φοιτήτρια από πάνω μου, η ώρα πήγε έξι παρά τέταρτο. Άντε άλλο ένα τέταρτο αναμονή για το ασανσέρ και έτοιμο το γεύμα μου!

Σημείωση: Όντως τα έφαγα όλα αυτά και τώρα δεν μπορώ να κουνηθώ!
ΣΟΔΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πώς μια ευαίσθητη μπουρμπουλήθρα άντεξε τόσο φαγητό?
Όμορφο κείμενο, μ' έβαλες στο κλίμα και μ' έκανες να χαμογελάσω και να ξεχαστώ.
Καλημέρα :)