WHAT A WEEK

Και εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά και πας από συναυλία σε συναυλία και από μπαρακι σε μπαρακι, εγκαίνια μουσείου, μεζεδες στο Θησείο, βρίσκεσαι ξαφνικά στο κρεβάτι με δέκατα και μετά με πυρετό!
Και αναρωτιέσαι γεμάτη απορία, μα τι έχω πάθει, γιατι εχει πολύ καιρό να σου συμβεί κάτι τέτοιο!
Και ναι, τότε είναι που ανακαλύπτεις ξανά τα δώρα του πυρετου και της γριπης, όχι των χοίρων(έτσι θέλω να πιστεύω τουλαχιστον!)
Αρχικά δεν το πιστεύεις, συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου, πίνεις, καπνίζεις, ζαμανφού και λοιπά!
Αλλά τη δευτερη, τρίτη μέρα το σωμα σου προσπαθεί να σου πει κατι. Τότε είναι που το παίρνεις απόφαση και λες στον εαυτό σου ότι οκ είμαι άρρωστη ας το αποδεχτώ για να γιατρευτώ!!
Και σαν να μη φταίει ο καλοκαιρινός πυρετός, η καλοκαιρινή τηλεοραση έχει τα χάλια της!
Τις πρώτες μέρες έλεγα μα καλά πως τα βλέπουν αυτά τα προγράμματα οι νοικοκυρες και άλλοι τηλεθεατές. Όχι ότι εγώ ειμαι μπλαζε σε ό,τι αφορά την τηλεόραση, μια χαρα τηλεορασόπληκτη ειμαι, με κάθε φορά τη Ρούλα να μου λέει "Αυτες οι αναφορές σου ρε Αννούλα", κάθε φορα που τις θύμιζα ανάλογη σκηνή της τηλεόρασης που "μιμούταν" τη ζωή, όταν κολλούσε στη συζήτηση! Και τώρα η Ρούλα μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη κι εγώ στην Αθήνα.
Και πάλι πισω, αυτά τα χιπ κουτσομπολιά με τα δήθεν μοδάτα και ευστοχα ειρωνικα σχόλια, ιδίως από την πλευρά του Star, μόνο τη γιαγιά μου θα έπειθαν. Όχι οτι δεν τα ήξερα, αλλά προφανώς όταν είσαι άρρωστος τα πάντα, από τον εαυτό σου μέχρι τον έξω κόσμο, μεγεθύνονται.
Και μετά ήρθε το κλείσιμο του Ελευθερου Τύπου.
Οκ, να συμφωνήσω ότι το κλείσιμο μιας εφημερίδας είναι ένα μελανό κομμάτι για τη "λειτουργία της δημοκρατίας".
Η κατασταση στην ελληνική δημοσιογραφία μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έχει φτάσει σε τέτοια χάλια, όταν η παραπάνω εφημερίδα χαρακτηρίζεται απροκάλυπτα ως ιστορική κεντροδεξιά που υποστήριξε τον τάδε... κτλ.
Υποτίθεται πως μια εφημερίδα, οποιοδήποτε άλλο μέσο ή δημοσιογράφος θα πρέπει να ειναι αντικειμενική,ό,ς και αμερόληπτη,ο,ς.
Και πριν από αυτό ήταν τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου. Ημουν κι εγώ εκεί!
Βασικά στα πλάγια του Μουσείου, βλέποντας τα αγάλματα να ζωντανεύουν και περιμένοντας τη Τζένη για να βγούμε μετά στο Θησείο.
Αλλά πριν από αυτό ήταν τα εγκαίνια στην τηλεόραση. Καλά οι κυρίες που νόμιζαν ότι πήγαιναν, σε βάφτιση???
Θεέ μου τι φορούσαν!!!
Και η Νατάσσα να τρέχει συνέχεια μπροστά σα να ήταν παιδί που έτρεχε να γυρίσει σπίτι για να προλάβει μη της κλέψει τη σοκολάτα ο μικρος της αδερφός.(Σ' αυτή την περίπτωση ο Δάμαλος!)
Και κάπως έτσι πέρασε αυτή η εβδομάδα!
Τηλεόραση, πυρετός, χάπια, σιρόπι και εμπειρία (να μην ξαναβάλω το κλιματιστικό στους 18 βαθμούς Κελσίου για να κρυώσει γρήγορα το σπίτι!)

ΥΓ: Εχω να πω ότι σιχαίνομαι να βάζω τόνους, γι' αυτο και στο μισό κειμενο υπαρχει έλλειψη!