23/12/09

"Happy Christmas"




Το τραγούδι που θα σιχαινόμουν να παίξω Χριστούγεννα αν ήμουν 
ραδιοφωνική παραγωγός, όπως και το "Friday I'm in love" 
των Cure τις Παρασκευές! 
Αλλά δεν είμαι ραδιοφωνική παραγωγός gad damn it!

Σε μια παλιότερη συνέντευξη, ο George Michael είχε παραδεχθεί
ότι αυτό το τραγούδι τον ταΐζει ακόμα, τα βγάζει ακόμα τα λεφτά του
το άσμα! Μια τέτοια επιτυχία θέλω και γω για να κάνω διακοπές στη
Ριβιέρα το υπόλοιπο της ζωής μου!
Που να τρέχεις όμως στη Μενεγάκη για προώθηση, 
έχει και τις μαύρες της η Βασίλισσα αυτόν τον καιρό.

Άσχετο, αλλά άκουσα ότι επειδή η εγκληματικότητα
-κυρίως ληστείες απ ό,τι κατάλαβα-
έχει αυξηθεί επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, 
ο Χρυσοχοιδης θέλει να αυξήσει τα μέτρα προστασίας 
υπέρ του πολίτη, όπως περισσότερους αστυνόμους της γειτονιάς 
κ.α. Μήπως, λέω μήπως, με το ουτοπικό μου μυαλό, 
είναι προτιμότερο να εφαρμοστούν μέτρα υπέρ της βελτίωσης 
του βιοτικού επιπέδου υπέρ του πολίτη παράλληλα,
γιατί καλή και η προστασία αλλά αν δεν έχεις να φας 
οι αστυνόμοι της γειτονιάς δεν τρώγονται!


Καλές γιορτές σας εύχομαι, να μπουκώσετε με μελομακάρονα,
κουραμπιέδες και δίπλες, όπως σκοπεύω να κάνω και γω.
(παντελής αναντιστοιχία με τα προηγούμενα!)

Να ξεκουραστείτε πολύ, να περάσετε καλά και καλή πρωτοχρονιά!

Ραντεβού του χρόνου!

11/12/09

DEJA VU




Για την τηλεόραση, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.


10/12/09

MUSIC




Αν και δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με την ετικέτα των "αγαπημένων",
αυτό το video γίνεται ίσως το πρώτο κάτι αγαπημένο μου! 
Το τραγούδι το λατρεύω ούτως ή άλλως!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Μετρητές ευτυχίας


Η κουλτούρα της αισιοδοξίας στον Νέο Κόσμο και αλλού

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009


Πώς θα ξέρω ότι είμαι «ευτυχισμένος;». Η τυραννία της ευτυχίας συνάδει με την εποχή μας. Όσο η επιβίωση γίνεται ένα στοίχημα που δεν γνωρίζεις αν θα το κερδίσεις (ή και αν θα θελήσεις εντέλει να το κερδίσεις) τόσο και πιο επίμονα αναπτύσσονται οι περί ευτυχίας λόγοι.

Καθηγητές της ευτυχίας διδάσκουν σε φημισμένα πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ ή το Πρίνστον προωθώντας ως πεδίο έρευνας και εφαρμογής τα οικονομικά και την πολιτική της ευτυχίας.

Η «ευτυχία» ό,τι κι αν σημαίνει, οφείλει στην εποχή του ψυχαναγκασμού της μέτρησης να αποτιμηθεί.

Ζούμε σε μια εποχή όπου το κάθε τι για να υπάρξει δεν οφείλει μόνο να είναι ορατό «φαίνομαι άρα υπάρχω», αλλά και μετρήσιμο. «Μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν είναι».

Πριν από λίγες ημέρες στην Αμερική έκανε αίσθηση μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στους «Νew Υork Τimes», με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιs Ιt a Day to Βe Ηappy? Check the Ιndex». Ο ερευνητής Αdam Κramer έφτιαξε ένα Ιndex μέτρησης ευτυχίας που στηρίζεται στις λέξεις που χρησιμοποιούν οι χρήστες του facebook. Λέξεις όπως «τέλεια, μια χαρά, όλα καλά» είναι δείκτες μιας θετικής ψυχολογίας. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες το σκορ της ευτυχίας αυξάνεται!

Αληθινό, απλοϊκό, ή αφόρητα παιδαριώδες; Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός μας, παρ΄ ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την προκαλέσει, αντιλαμβάνεται τη θλίψη σαν ένα έλλειμμα, ένα σφάλμα και ποτέ σαν μια αξία. Ποτέ σαν μια ψυχική κατάσταση ενάντια στις σκοτεινές επιταγές της ευτυχίας και της προόδου που προτάσσει ο σημερινός παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός της δυσφορίας. Οι θεωρητικοί της ευτυχίας αποφεύγουν τη θλίψη όπως ο διάβολος το λιβάνι. Όμως το λιβάνι κρατά κρυμμένα θέλγητρα ακόμα και για τον διάβολο.

Μην ξεχνάμε όμως ότι η ίδια η ψυχολογία μάς διδάσκει ολίγον πιο «άβολα» και «ακατανόητα» πράγματα, όπως ότι μια ξαφνική τύχη, μια ανέλπιστη π.χ. κληρονομιά, ένας αναπάντεχος έρωτας, μπορεί όπως ένα θλιβερό γεγονός να οδηγήσει ακόμα και στην κατάθλιψη. Να θυμηθούμε και τη μελαγχολία των Χριστουγέννων αλλά και των Κυριακών όπως άλλοτε το μελοποιούσε ο Charles Τrenet «les enfants s΄ ennuient le dimanche» (τα παιδιά πλήττουν την Κυριακή).

Όταν εμφανίστηκε η έρευνα του facebook, στην Καλιφόρνια γιόρταζαν μέσα στην καλή χαρά και την ευτυχία τον σεισμό που τον Οκτώβριο του 1989 στη Loma Ρrieta είχε προκαλέσει θύματα και καταστροφές.

Παρελάσεις, μάσκες με θέμα τον σεισμό, μουσικές, χοροί.

Γιατί; Γιατί μία μέρα μετά την κατάρρευσή τους οι Δίδυμοι Πύργοι έγιναν γκάτζετ και αναμνηστικά; Φλιτζανάκια, ποτήρια και μπλουζάκια να συντροφεύουν τα μακό του Τσε;

Με ποιον τρόπο η υποχρέωση στην ευτυχία για την οποία μιλά ο Μπρίκνερ συνάδει με τέτοιες συμπεριφορές; Καμία αντίφαση.

Η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η εξημέρωση του θανάτου και η μεταποίησή του σε εμπόρευμα, ενδυναμώνει την αποφυγή του πόνου που κυριαρχεί στο a la facebook index της ευτυχίας.

Ίσως τα πρόσφατα ευρήματα στο facebook δεν μας κάνουν πιο σοφούς ως προς την ευτυχία, αλλά ως προς το πώς αντιλαμβάνονται σήμερα εδώ στην Αμερική την ευτυχία. Μια κατάσταση επάρκειας δίχως ερωτηματικά, χάσματα, αμφιβολίες. Ίχνος έλλειψης. Κοντολογίς, αποχαύνωση, γλυκερά ροζ, της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα.

Η αμερικανόφερτη θετική σκέψη κρύβει τελικά μια βαθύτατα ιδεολογική διάσταση. Χαρακτηριστικός ο Κοέλιο με τον «Αλχημιστή» του «αν κάτι δυνατά επιθυμήσεις, όλο το Σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις». Ο καθένας μπορεί να γίνει εκείνο που θέλει και ο καθένας έχει ευθύνη γι΄ αυτό που δεν έγινε. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο φετιχοποιημένης υποκειμενικότητας, οι δυστυχίες των ανθρώπων αποσυνδέονται τεχνικά από το κοινωνικό πλαίσιο και ερμηνεύονται ως ατομικά ζητήματα. Ο άνεργος π.χ. δεν είναι αρκετά ικανός και πρόθυμος στην ανεύρεση ελαστικών θέσεων εργασίας.

Καμιά υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει αν εσύ δεν επιλέξεις να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Ιδού σε όλο του το μεγαλείο, ο άκρατος νεοφιλευθερισμός που σήμερα ενδύεται και ποικίλες άλλες μορφές.

Στην Αμερική άλλωστε όλα αυτά είναι καλοδεχούμενα. Ας μην ξεχνάμε ότι το new age από εδώ ξεκίνησε. Και η εποχή του Ομπάμα, με τα ευκολοπαράδοτα βραβεία Ειρήνης, παροτρύνει μια ολόκληρη κοινωνία να ελπίζει σε ένα ασαφές αύριο. Όσο το σήμερα χωλαίνει τόσο η ελπίδα επενδύεται στο αύριο και θεριεύει. Το θέμα είναι πότε αυτό το αύριο θα πάψει να λειτουργεί ως άλλοθι και θα γίνει το σήμερα και το εδώ και τώρα με τις δικές του ανελέητες απαιτήσεις που φευ, μοιάζουν να είναι και γιγαντιαίες και αναπάντητες.

Η διάψευση των προσδοκιών οργή και κατάθλιψη θα κομίζει. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για την ώρα μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας, στον Νέο Κόσμο ή στη Γηραιά Ήπειρο, να είναι διαυγής και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.

H Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. 



Αναδημοσίευση από "ΤΑ ΝΕΑ"


(Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι από τους πιο εμπνευσμένους ανθρώπους, κατά τη γνώμη μου, και είχα την τύχη να τη συναντήσω χτες.)

9/12/09

RRRIIIIICOOO SSSUUUAAAVEEEE




Και εκεί που νόμιζα πως όλα ήταν ένα αστικός μύθος, 
σερνόμενος από στόμα σε στόμα, o Rico Suave υπάρχει!
Και υπάρχει για να ομορφαίνει τη ζωή των γυναικών και για τίποτε άλλο.
Πως θα μπορούσε άλλωστε με τέτοια εμφάνιση και προσωπικότητα!
Το γεγονός ότι ο Gerardo αυτοαποκαλείται λατίνος Elvis 
ή λατίνος Frank Sinatra τα λέει όλα!
Διότι, σιγά μην το έλεγε και κάνας άλλος!

MUSIC



8/12/09

ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Κάθε φορά που φαίνεται να περνάω μια κάτω φάση, μου τίθεται η γνωστή ερώτηση από τους ανθρώπους του περιβάλλοντος μου (τώρα αν αυτή η φράση δεν μου εξασφαλίσει πολιτικό μέλλον, ποια θα το κάνει?) : "Είσαι καλά?" και στη συνέχεια "Στεναχωριέμαι για σένα".

Σέβομαι και λατρεύω το γεγονός ότι ενδιαφέρονται, γιατί θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να μου δείχνουν ότι με αγαπάνε και από την πλευρά μου το ίδιο, να τους δείχνω κι εγώ απλόχερα τα συναισθήματά μου. Αλλά το να σε ρωτάνε κάθε τρεις και λίγο αν είσαι καλά, από τη στιγμή που ξέρουν ότι δεν είσαι στα καλύτερά σου δεν το καταλαβαίνω, ειδικά όταν η ερώτηση συνοδεύεται από την ρητορική απάντηση "Στεναχωριέμαι για σένα". Μήπως χρειάζεται να τους το κάνω τόσο λιανά το γεγονός ότι περνάω μια φάση προβληματισμού εδώ και πάαααρα πολύ καιρό για το ποια είμαι και τι θέλω, κάτι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχα λύσει από την εφηβεία, αλλά για διάφορους πολλούς και ανεξιχνίαστους -κατά πολύ- λόγους δεν το έκανα.

Αν και ξέρω ότι οι συχνές τέτοιες ερωτήσεις γίνονται από ενδιαφέρον, μερικές φορές σκέφτομαι ότι θέλουν ίσως από ψυχαναγκαστικό λόγο να με δουν χαρούμενη. Δυστυχώς καλώς ή κακώς, για να φτάσεις σε σημείο να ακούς και να γνωρίζεις τον εαυτό σου θα πρέπει να περάσεις και μια περίοδο κάπως ουδέτερη για να αποφασίσεις κατά ποια πλευρά θα κινηθείς αργότερα. Δεν μπορώ να πω ότι οι δικοί μου άνθρωποι με καταλάβαιναν πάντα, διαφέρουμε σαν χαρακτήρες και δεν έχουμε και πολλά τρομερά κοινά. Ίσως να έγκειται και εκεί ακριβώς το πρόβλημα, δε ξέρω... Μερικές φορές νιώθω ότι έχω κατέβει από άλλο πλανήτη, ότι δεν ανήκω πουθενά...

Όλα αυτά τα χρόνια ίσως προσποιούμουν κάτι που δεν ήμουν για να ανήκω και γω κάπου, να έχω ένα σημείο αναφοράς και τώρα που δεν μπορώ να προσποιηθώ πλέον, λόγω ψυχολογικής κατάστασης, βλέπουν ένα διαφορετικό άνθρωπο από εκείνον που είχαν συνηθίσει. Δεν είμαι σίγουρη, δεν έχω την απάντηση.

Ίσως εγώ να έχω το πρόβλημα, όπως επιτάσσει η Pop Psychology , ίσως να περιμένω περισσότερα απ΄ όσα θα 'πρεπε, να γκρινιάζω δίχως λόγο ή να περιμένω την απλόχερη αγάπη χωρίς να μου λένε τα στραβά. Και πάλι δεν ξέρω...

Αλλά μη με ρωτάς αν είμαι καλά και μετά να λες ότι στεναχωριέσαι που δεν είμαι. Στήριξέ με και βοήθησέ με. (Για όσους από σας τους δικούς μου το διαβάσετε και δεν πρόλαβα ή δεν είχα το θάρρος να το πω κατ' ιδίαν.)

Και επειδή έρχονται τα Χριστούγεννα και έγραψα το ποστ αυτό με τη μουσική υπόκρουση του πολυαγαπημένου μου Φοίβου (Δεληβοριά), ορίστε:






6/12/09

[...]




Είναι προτιμότερο μερικοί άνθρωποι να μη γίνονται ποτέ αυτό που ονειρεύονται ή αυτό που νομίζουν ότι ονειρεύονται να γίνουν. Ειδικά, όταν τα "όνειρά" τους εμπεριέχουν και όπλα. 



5/12/09

5 + 1 πράγματα που έμαθα ή αναρωτήθηκα το τελευταίο 24ωρο και 1 bonus track

1. Ότι πλέον στα φανάρια εκτός από παραθυροκαθαριστές, μπανάνο-κουλουροπωλητές και jumboπωλητές, συχνάζουν και ζογκλέρ!
Γωνία Καλλιρόης και Φραντζή χτες το απόγευμα ένας χαρωπός ζογκλέρ έκανε ακροβατικά με τα sticks του (δεν ξέρω πως λέγονται) και μετά την παράσταση έβγαλε με μεγάλη χαρά, χοροπηδώντας, το καπέλο του για "ό,τι έχετε ευχαρίστηση". Ήταν τόσο συναρπαστικό το θέαμα και ένιωθα τόσο ωραία που τον έβλεπα που μου άλλαξε τη διάθεση. Αυτομάτως, ως playstation junkie, μου ήρθε στο μυαλό ο κωδικός που μετατρέπει σε  κλωνοχώρα την πόλη του San Andreas. Μετά σκέφτηκα πόσο ωραιότερα θα ήταν αν υπήρχαν κι άλλοι τέτοιοι άνθρωποι στον πλανήτη, παρ' όλο που φαντάζομαι ότι για εκείνον είναι και θέμα επιβίωσης.

2. Οι κλόουν ως ατραξιόν παιδικού πάρτυ θεωρούνται πολύ passe!
Σειρά παίρνει τώρα ο Gummybear. Η πράσινη χλαπάτσα, που είναι για πολλά κατακέφαλα, στοιχίζει μόλις 1.200 ευρώ την ώρα για να παραστεί σε παιδικό πάρτυ! Όταν το είπα στην αδερφή μου είπε αμέσως : "Τρέχω να βρω τη στολή!". Το επιχειρηματικό μυαλό της οικογένειας!

3. Η Σία Κοσιώνη, η ξανθιά τύπισσα που λέει τις ειδήσεις στον αντικειμενικό ΣΚΑΙ και που κάνει πολλά ανδρικά σάλια να πέφτουν στο πάτωμα τώρα τελευταία, είναι παντρεμένη με τον Μιχάλη Λεάνη, τον σκηνοθέτη του Comfuzio και για λίγο των Α.Μ.Α.Ν.

4. Όχι, η Τατιάνα Στεφανίδου δε στήνει καθόλου τις εκπομπές τις!
Χτες, μετά από πολύ καιρό, η φίλη μου η Αθηνά θυμήθηκε να μου πει την "είδηση" για την οποία ακόμα γελάω! Πριν από κάνα δίμηνο περίπου χτύπησε το τηλέφωνό της και στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια φωνή νεανίζουσας κοπέλας, που αν είναι τυχερή κι έχει περάσει τη "δόκιμη περίοδο" μπορεί να αμείβεται με κάνα ξεροκόμματο σε μπλοκάκι. Η κοπέλα λοιπόν, τη ρωτάει αν ενδιαφέρεται να πάρει μέρος σ' ένα "κόνσεπτ" της εκπομπής, όπου "κόνσεπτ" η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που βιώνει την έλλειψη προσοχής από το δεσμό της. Η Αθηνά κοκάλωσε και τη ρωτάει : "Πάτε καλά?". Βέβαια, θα πληρωνόταν, γι αυτό ούτε λόγος!
Πριν από λίγες μέρες η Αθηνά είδε την αντικαταστάτριά της να μαρτυρεί στον καναπέ της ΤατιανΌπρας και πρσφάτως ΤατιανοΤyraς. Έτσι είναι οι ευκαιρίες, έρχονται και φεύγουν σαν τα τρένα.

5. Και οι νεκροί μπορεί να βιώσουν οργασμό! (a specific kind of dead people!)
Περισσότερα, σ' αυτό το video!

6. Μέσα στο ντελίριο των σκέψεών μου, αναρωτήθηκα για την τύχη όλων αυτών των νεραντζιών, πορτοκαλιών και ελιών που ευδοκιμούν στην ενδοχώρα της Αττικής. Γιατί οι δήμοι δεν εκμεταλλεύονται την παραγωγικότητα αυτών των δέντρων και γιατί τους καρπούς αυτούς τους χαίρεται μόνο το πεζοδρόμιο, άντε και οι σόλες των παπουτσιών μας?  Που είναι η πολιτική? Γιατί απουσιάζει? Που πάει αυτός ο κόσμος? Τι θα γίνει επιτέλους κύριοι?
Όταν είχα πρωτομετακομίσει στην Αθήνα πριν από 9 χρόνια κι έβλεπα τις ελιές πατημένες και πεταμένες στο τσιμέντο είχα σκεφτεί πως θα ήταν καλή ιδέα να μαζευτούν και να μοιραστούν στους άπορους του δήμου ή να παραχθεί το λάδι τους (όπως κάνουν και οι γονείς μου) από τον εκάστοτε δήμο όπου ευδοκιμούν ελιές και τα συναφή. Το ίδιο αναρωτήθηκα και χτες. Γιατί να μη γίνονται τα πορτοκάλια μαρμελάδες? Μάλλον θα αναζητήσω το μέλλον μου στην πολιτική γιατί αλλού δε με βλέπω να το βρίσκω, διότι παντοτινό μου όνειρό ήταν το βόλεμα στην υπηρεσία του πολίτη, της δικής μου υπηρεσίας, του δικού μου πολίτη.

Bonus track. Το κείμενο αυτό μου θυμίζει έντονα αθηναϊκό περιοδικό ή free press. Το υποδηλώνει άλλωστε και ο τίτλος! Quite disturbing I must say! Για το κράξιμο που τραβάει ο κώλος μερικών δήθεν εντύπων θα μιλήσω άλλη φορά.

4/12/09

MUSIC




Το τελευταίο τρελό και επιθυμητό κόλλημα!
Στα μούτρα σου πράσινη μυξένια χλαπάτσα της αλλαντίασης!
Περισσότερες πληροφορίες για τους HURTS σ' αυτό το πεφωτισμένο link!

2/12/09

ΤΡΕΧΕΙ, ΤΡΕΧΕΙ, ΤΡΕΧΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ...

Η σημερινή  μέρα είναι τόσο βροχερή και γρίζα που δεν θέλεις να σηκωθείς από τα σκεπάσματα. Γι αυτό μου ήρθε στο νου ένα επεισόδιο των "The Young Ones" του BBC με τον τίτλο "Flood". Η σειρά προβλήθηκε από το '82 έως το '84 και πραγματεύεται τις περιπέτειες τεσσάρων φοιτητών (αναρχικός Rick, συμφεροντολόγος Mike, hippieς Neil και punk rockας Vyvyan) που ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι και τις αναπόφευκτες -λόγω διαφορετικής ιδεολογίας- συγκρούσεις τους. Τα υπόλοιπα τα μαθαίνετε από το link (που με πολύ περηφάνια κατάφερα να δημιουργήσω επιτέλους), αν σας ενδιαφέρει κιόλας. Σε όποιον αρέσει πάντως το σαρκαστικό, σουρεαλιστικό και έξυπνο χιούμορ αξίζει μια ματιά!